Treasures of the Mediterranean 2025

De laatste zeedagen 5 - 6 juni

Uiteindelijk moesten we toch aan inpakken gaan denken. We hadden Lissabon achter ons gelaten en er wachtten ons nu twee drukke dagen.
5 januari begonnen we de dag als gewoonlijk met een ontbijtje met eieren en een lekker kopje Britse ontbijtthee. Daarna ging Jan naar de ukeleleklas en ging ik in de Purple Turtle een cappuccino drinken en verder met mijn weblog. Het is op die tijd altijd heel gezellig in de Purple Turtle. Er worden een pubquiz gedaan en daarna worden er allerlei spelletje georganiseerd zoals boogschieten, darts, indoor curling, golf putting en nog veel meer.
Na de lunch deden we hetzelfde: ukelele les en updaten. De volgende dag zou de ukelelegroep een concert geven in het Palladium theater. Het is een groot theater, waar wel 700 mensen in passen. De ukelele leraren hadden gevraagd of de spelers vrolijke kleding wilden dragen. Jan en ik gingen naar de winkel om een kleurige blouse te kopen. Daarna gingen we naar de hut, want we moesten ons opfrissen en omkleden voor het diner. Deze avond werd er formele kleding verwacht, dat betekent een net pak voor de heren en een cocktailjurk voor de dames.
Het diner was heerlijk. Aan het eind was er een Baked Alaska parade,dat is een cruise traditie. De kelners lopen wuivend achter elkaar door het restaurant met schalen Omelette Siberienne (cake met ijs) en sterretjesvuurwerk. Tot slot was er ook nog een parade van koks en keukenpersoneel, die zwaaiend afscheid namen van de passagiers.

De volgende dag was het 6 juni, D-Day (1944) en tevens mijn 76e verjaardag. Ik had van Jan hele mooie cadeautjes gekregen, o.a. een ketting met gouden hangertje (een scheepstuurwiel), mooie boeken en een zelfbouwpakket voor een miniatuur elektrische gitaar.
Toen ik de hut verliet kwam Arkar, de hutbediende me feliciteren en vertelde hij dat hij met een verassing bezig was. Na het ontbijt gingen we terug naar de hut en Arkar had de hut versierd met ballonnen en slingers en met rozenblaadjes op het bed. Hij had van handdoeken een verjaardagstaart met een kaars gevouwen. Het zag er heel mooi uit.
Jan speelde en zong een verjaardagsliedje en onze laatste zeedag was nu begonnen. Ik kreeg die dag nog meer felicitaties en kaarten.
Jan volgde 's morgens de laatste ukeleleles en ik werkt nog een keertje aan mijn weblog.
Na de lunch hadden de ukelelespelers hun generale repetitie en later gingen Bridget en ik alvast naar de theaterzaal.
Langzamerhand liep de zaal vol en om twee uur begon het koor aan hun repertoire. Ze zongen o.a. een happy-birthday-lied.
"Dat is voor jou!" zei Bridget. Maar de dirigent vertelde dat het lied voor iedereen in de zaal was bedoeld.
Het koor zong eerst nog wat liederen alleen en daarna enkele met begeleiding van het ukelele-orkest. Daarna verlieten ze het podium. Achter het koor zaten 40 ukelelespelers op het toneel en het was nu hun tijd om te schitteren.
Ze speelde acht nummers waaronder 'Living Next Door to Alice", 'Teenager in Love' en tot slot 'Rockin' Al Over the World'. Het klonk heel goed en het publiek was erg enthousiast. Bridget en ik waren dat ook en we waren natuurlijk vooral trots op Garry en Jan.

Na het concert was het echt tijd geworden om naar de hut te gaan en te gaan inpakken. We waren klaar vóór het eten en zetten onze grote koffers op de gang om op te laten halen door het personeel.
Ik was nog steeds jarig en er was nog geen einde gekomen aan de verrassingen. Aan het einde van het diner kwamen verschillende obers aan onze tafel een verjaardagslied zingen en ik kreeg een stuk taart met een kaarsje erop. Wij hadden zelf een grote doos met bonbons meegenomen om onze tafelgenoten en onze kelners Tantang en Angel te trakteren. Na de koffie en thee namen we van iedereen afscheid.
We gingen die avond voor de laatste keer naar de Purple Turtle om met Garry en Bridget te pubquizzen en nog gezellig na te kletsen.

De reis naar huis 7-9 juni

Op 7 juni moest de hut om 7.30 u leeg zijn. Na het ontbijt moesten we in het Palladium wachten totdat onze koffers klaar stonden in de cruiseterminal. We verlieten het schip om 10.20 u en rond 11 u hadden we onze bagage verzameld en stonden we op de parkeerplaats. Jan had de auto al bij de uitgang gezet zodat we snel weg konden. We laadden de bagage in en Jan wilde de auto weer starten.
Er gebeurde echter niets. Op het dashboard verschenen de letters "EB" en onze Honda bleef stil. Terwijl ik naarstig aan het zoek was in de handleiding van de auto, ging Jan de parkeerplaats op. Hij zag daar toevalligerwijs een gele AA-auto staan en hij sprak de medewerker aan. Deze startte onze auto met een startkabel. We hoefden gelukkig geen contact op te nemen met ANWB in Nederland, omdat we zo snel geholpen waren.
We vertokken blij naar ons hotel in Harwich (109 km). We gingen meteen naar de Lidl naast het hotel om wat eten te kopen. Terug in het hotel aten we sandwiches en daarna waren we toe aan een middagdutje.
Rond 16.00u ontdekte Jan dat hij was gebeld door een Brits nummer en dat er 's morgen om 11 u al een voicemail was opgenomen. Jan belde het nummer en kreeg een werkneemster van Ambassador aan de lijn. Ze vertelde dat er een koffer van ons was achtergebleven op de cruiseterminal. Het kantoor ging zo meteen dicht en de volgende dag, zondag, was het ook gesloten. Ze had echter een oplossing. Ze woonde in Tilbury en zou de koffer mee naar huis nemen. We konden deze zondag bij haar thuis op komen halen. Gelukkig ging onze ferry pas 's avonds om 23u dus we hadden alle tijd.
De oorzaak waarom we een koffer hadden vergeten was eenvoudig. We hebben twee, bijna dezelfde koffers. Bij het ophalen van de bagage telde Jan zijn koffers (2) en ik deed hetzelfde (3). Maar we telden allebei Jans koffer als onze eigen koffer. Dit moet een les zijn voor de volgende keer: tel het totaal!

Die avond aten we in het hotel. Het was er nogal druk. Er waren veel ferrypassagiers met een motor, die van de TT-races in Man kwamen en nu weer naar huis gingen.
De volgend dag haalden we mijn koffer op in Tilbury en we bedankte de medewerkster en gaven haar bonbons en wijn. We apprecieerden het zeer dat ze zo toegewijd aan haar werk was en zelfs in het weekend klaarstond.
's Middags gingen we wandelen in Harwich en bezochten we het kleine Maritiem Museum. Dit zit in een oude, voormalige vuurtoren. De dames van het museum hoorden dat Jan zeeman is geweest (radio-officier) en ze wilden graag dat hij een van de jasjes van de tentoongestelde marine-uniformen paste. Jan weigerde echt beslist en ik liet me overhalen om het wel te doen. Jan maakte er een foto van. De dames wisten veel te vertelen over de geschiedenis van de vuurtoren, de haven en de ferry's. Het was heel interessant.
's Avonds gingen we eten in het Pier restaurant. Het was niet goedkoop, wel lekker. Daarna reden we naar de ferry en we zagen erg veel motoren, die ook naar de TT-races waren geweest.
De ferry ver4trok iets vroeger dan gepland en we kwamen op maandagmorgen om 8 u aan in Hoek van Holland. De motoren veroorzaakten bij de paspoortcontroles een grote file en we vertrokken pas om 9 uur uit de haven.
Om 10 uur waren we thuis en dit was het einde van een prachtige tijd met een nieuw schip en een nieuwe cruisemaatschappij. We hebben een heerlijke tijd aan boord gehad mede door de klantvriendelijkheid en de betrokkenheid van het personeel. We hadden geluk dat we weer zo veel aardige passagiers hebben ontmoet. We kunnen wel zeggen dat we dit graag nog eens overdoen!

Ons samengevat oordeel luidt als volgt:
Veel is het zelfde als bij onze vorige maatschappij CMV, waar we zo tevreden over waren. Dat is niet zo gek, omdat er oud-CMV-medewerkers en directeuren bij de oprichting betrokken zijn geweest.
Omdat Ambassador een nieuwe maatschappij is, kon deze min of meer op het nulpunt beginnen. Veel dingen zijn dan ook net iets beter, nieuwer of efficiënter.
De kwaliteit van het amusement is zeer hoog en zeer professioneel. Veel beter dan bij CMV.
De kwaliteit van het eten en de klantvriendelijkheid hebben wij gelijk ervaren.
De schepen zijn wel iets groter, maar door de spreiding over het groot aantal faciliteiten en mogelijkheden heb je er niet zo veel last van. Het is zeker niet minder gezellig.
Het is wel jammer dat Ambassador wat minder internationaal is gericht en meer op de Britse markt is gefocust. Amsterdam, IJmuiden of Rotterdam zijn helaas geen optie om op te stappen, omdat je hier niet kunt ontschepen aan het eind. Ook bij de quizzes en allerlei andere activiteiten is alles op een voornamelijk Brits publiek gericht.

Maar niettemin is ons oordeel zeer positief.

The last days at sea 5 - 6 June.

Finally we had to think about going back home and packing our things. We left Lisbon and we had two busy sea days ahead.
5 January we started the day as usually. We had breakfast with eggs and tea. Then Jan went to the ukulele class and I went to the Purple Turtle to drink a cappuccino and to update my blog. It is very cozy in he Purple Turtle in the morning. There are pub quizzes and the staff organizes people all kinds of games: archery, indoor curling, golf putting etc.
After the lunch we did the same: ukulele class and updating. The next day the ukulele group would perform a concert in the Palladium, a theatre for approximately 700 persons. The teachers had asked the performers to wear colourful cloths. Jan and I went to the shop to buy a happy shirt and we succeeded. We went back to our cabin because that night we had to dress formal: dinner jacket or lounge suit for men and cocktail dress for ladies.
It was a nice and fine dinner. At the end there was a parade of the waiters with Baked Alaska: ice cream and cake topped with browned meringue. This is a cruise tradition. Finally there was a second parade with kitchen staff waving good bye.

Next day was the 6th of June, D-Day (1944) and also my 76th birthday. Jan had treated me with nice and beautiful presents: a golden pendant (a little steering wheel) with a chain, interesting books and a kit to build a miniature electric guitar.
When I left my cabin that morning, Arkar our cabin steward congratulated me and said that he was working on a surprise. After breakfast we went back to the cabin and Arkar had decorated the room with balloons, garlands and little rose leaves on my bed. He had folded a cake with a candle of towels. It looked great. Jan played a birthday song for me and our last day at sea had begun. That day I received more congratulations and cards.
In the morning Jan went for his last ukulele lesson and I continued working at my blog.
After lunch the ukulele players had a rehearsal and Bridget and I went to the Palladium theater and we were very curious how things would go.
Little by little people sought seats in the theater and finally, at two o'clock, the choir started singing. They also sang a happy birthday song.
"That is for you!' Bridget said. Actually it was a song for everyone, told the choir director.
The choir performed some other songs by themselves and some songs accompanied by the ukulele players and then they left the stage. Behind the choir were about 40 ukulele players on the stage and now it was their time of glory.
They performed eight songs as 'Living Next Door to Alice", 'Teenager in Love' and at last 'Rockin' Al Over the World'. It sounded very good and the audience was very enthusiastic. So were Bridget and I and we were especially proud of Garry and Jan.

After the concert it was now really time to go to the cabin and to pack our suitcases. Before dinner we were ready and we placed the suitcase in the corridor to be picked up by the cabin personnel.
It was still my birthday and the festivities had not been ended yet. At the end of our dinner the waiters of the restaurant came to sing for me. They served me a piece of cake with a candle. We had bought a box of chocolates and treated our table mates and our waiters Tatang and Angel. And then it was time to say goodbye.
We spent that last night with Bridget and Garry in the Purple Turtle. I had experienced a very lovely birthday and I went to my bed happy.

The journey home 7 - 9 June

7 June the room had to be empty at 7.30. After our breakfast we had to wait in the Palladium till our luggage was delivered in the cruise terminal.
We left the ship at 10.20 and about 11 we had collected our luggage and arrived at the parking. Jan already had driven the car in the front of the parking place. We loaded the luggage in the car and Jan wanted to start the car again.
However, nothing happened. There was only a sign 'EB' on the dashboard and our Honda refused to do anything. While I was referring the car manual, Jan went to the parking place and fortunately he detected an AA car. The AA man started our car with a jumper cable. We did not need to call the Netherlands to report it to our AA organization, because it was a quick repair.
We left quickly and happy to our hotel in Harwich (68 miles). Then we visited the Lidl, besides the hotel to buy some food and we went back to the hotel to eat and to do a little nap.
About 4 pm, Jan discovered that he had received a message on his smart phone round 11 am. He called back and got an employee of Ambassador at the phone. We had forgotten one big suitcase. The next day the office would be closed because it was a Sunday. The lady of Ambassador had a solution. She took the suitcase with her to her home and we could pick it up on Sunday. Luckily our ferry would leave at 11pm, so we had plenty of time.
The reason why we had forgotten one big suitcase was simple. We have two, almost identical suitcases. I counted my suitcases (3) and Jan counted his (2). But we both counted Jan's suitcase and then we left. This must be a good lesson for the next time, we have to count the total.

That evening we used dinner in our hotel. There were a lot of dinner guests, who had visited the isle of Man TT races.
The next day we picked up my suit case in Tilbury and we thanked the lady with chocolates and wine. We have a lot of respect for persons who are so dedicated to their work.
In the afternoon we did a little walk in Harwich and we visited the small Maritime Museum. It is situated in a disused lighthouse. The ladies of the museum insisted that Jan, because he has been a sailor, fitted one of the sailors uniforms. He refused but the ladies tempted me and Jan made a picture of it. The ladies told us much about the history of the lighthouse, the harbour of Harwich and the ferries. It was very interesting.
In the evening we went for a diner in the Pier restaurant, not cheap but the food was good.
When we drove to the ferry we saw a lot of motor cycles. They also were visitors of the TT races in Man.
The ferry left early and we arrived at 8 in the morning in Hook of Holland. The motor cycles caused a delay and we passed customs just at nine. At 10.15 we reached our home and this was the end of a lovely time with a new ship and a new company. We appreciated the friendly and helpful staff and we were lucky to meet so many nice passengers. We can say, that we like to do more of this voyages!

We came to this summarized conclusion:
We experienced a lot of things similar as at CMV, about which we were vey satisfied. That is not so strange, because former CMV managers and CEO's were involved in the creation of this company. Because Ambassador is a new company, they could start from scratch.
A lot of things are better, newer and more efficient. The quality of the performed amusement is high and very professional and better than at CMV.
We have experienced the quality of the food and the service of the staff the same as at CMV.
The ships are bigger, but because there are more facilities there is more spreading across the ship and you hardly notice it that there are so much more people.
It is a pity, that Ambassador is focused less international then CMV and is aimed more at the British market.
Unfortunately it is not an option for us to embark in Amsterdam, IJmuiden or Rotterdam, because it is not possible to disembark there.
The communication with the passengers in quizzes and other activities is also aimed at a very British public and we experienced more international influences at CMV.

But nevertheless, our final evaluation is very positive.

Up